MENKIBE............. PADİŞAH VE VEZİR (1)

Bir gün Padişah, vezire sorar;
– Vezir İstanbul’da evliyâ var mıdır?
– Aman padişahım, İstanbul evliyâ yatağı olarak bilinir, evliyâ olmaz mı hiç!
– Öyleyse bir kaç tanesini ziyâret edelim.
– Sultanım, arzu ederseniz tebdili kıyafet ile şehri dolaşalım.
Vezir ve padişah köylü kıyafetine girip, yola çıkarlar. Önce Mısır Çarşısı’na girerler. Orada bir kumaşçı dükkânına girip selâm verirler. Dükkan sahibi büyük bir edeple selâmı alır ve müşterilerine iltifatta bulunarak;
– Hoş geldiniz, safa geldiniz, maşallah Allahın ne güzel kulları var, buyurun efendim. 
Vezir cevap verir:
Biraz kumaş lâzım. Kumaş almaya geldik.
Hangisinden alacaksınız?
Vezir konuşur:
– Şu topu, şu topu, şu topu indir.
Topların yarısından fazlasını indirtir.
Sonra da devam eder:
– Şundan yarım metre, şundan bir metre, şundan iki metre kes! 
Böylece indirttiği toplardan  birer parça kestirir.
Kumaşçı keserken konuşur:
– Allahın ne güzel kulları var, yâ Rabbi! Sana şükür olsun.
Kestiği kumaşları paket yapar, ücretlerini hesap edip miktarı yazılı olan kağıdı vezire uzatır.
Bu sefer vezir der ki:
– Kusura bakmayın biz bunları almaktan vazgeçtik, çünkü kumaşları beğenmedik.
Kumaşçı büyük bir teslimiyetle;
– Hay hay olur efendim. Allahın ne güzel kulları var, fark etmez efendim, güle güle!
Diyerek müşterilerini uğurlar.
Paketlenmiş kumaşlarını bir tarafa koyar. Padişah ve vezir bu sefer Beyazıt meydanına çıkarlar.
Orada elinde sopasıyla bağıran birine rastlarlar:
– Karpuz! Karpuz!! Karpuz!
Bağırarak karpuz satan celalli birisini görürler.
Vezir Padişaha der ki:
Padişahım, şimdi bu zattan karpuz alacağız ama hemen almayın! Karpuzları bastırın, birini alıp diğerini koyun! Kolay, kolay karpuz beğenemeyen bir kimse gibi uzun zaman onu meşgul edin!
Padişah denildiği gibi yapar. Birini alıp birini bırakır, öbürünü sıkar, diğerinin kabuğuna el vurarak olup olmadığını kontrol eder ama bir türlü karpuz alamaz. Karpuzcu ise göz ucuyla müşterisini takip etmektedir.
(Devamı yarın)