HATIRA - BABAM ADNAN MENDERES (1)

“Rahmetli babam 1314’lü idi. 1899 yılında Aydın’da, Şubat ayında doğmuş. 1.5 yaşında iken veremden, önce annesini, 2.5 yaşında da yine aynı hastalıktan babasını kaybetmiş...

1960 senesi yılbaşı gecesi, bir kandil gecesine rastlıyordu. Annem ve babam beni görmek için İstanbul’a gelmişlerdi. Akşam yemekten sonra, babam bana; “Aydın, gel seninle İstanbul’un câmilerini dolaşalım. Bakalım ahâli kandile mi yoksa yılbaşına mı daha çok rağbet ediyor, görelim.” dedi. Soğuk bir kış akşamıydı. Câmileri dolaşmaya başladık. Yanımızda merhum Nusret Yeşilçay da vardı. Câmilerin tıklım tıklım dolu olduğunu ve insanların büyük kalabalıklar hâlinde huşû içinde kandil gecesini idrak ettiklerini görünce, son derece sevindi. Büyük mutluluk duydu...

Sabahları evden okuyarak çıkardı. Hatta bir gün anneme, “Berrin, lütfen ben sabah evden çıkarken bana birşey söyleme! Çünkü ben içimden okuyor ve duâ ediyorum.” demişti...1959’da Londra’da uçağı düşüp ölümden döndüğünde Ankara’ya babamı karşılamaya gittik. O istasyon meydanı dolup taşmıştı. Trenin uzaktan görünmesiyle birlikte o muazzam kalabalık hep bir ağızdan tekbir getirmeye başladı. Gar’dan Meclis’e iki saatte gelebildik. Arabalar yürümüyordu.

Bayramlarda aile mümkün olduğunca biraraya gelirdi. Erkenden kalkar rahmetli babamın, annemin elini öperdik. Rahmetli tatil imiş, hafta sonuymuş gibi şeyler bilmezdi. Devamlı çalışırdı...                                                                          (Devamı yarın)