MENKIBE - OTUZ DEFA DAVET

Bir gün kendisini sevmeyenlerden biri Ebû Osman hazretlerini yemeğe davet etti. Yüksek terbiyesi dolayısıyle bu kişinin davetini kabûl edip kapısına gittiği zaman adam dedi ki:

-Ey obur, yiyecek bir şey yok, dön geri!

Bu muâmele karşısında hiç sesini çıkarmadan geri döndü. Bir müddet yol gittikten sonra adam (Geri gel!) deyince geri döndü. O geri dönünce de adam:

-Ey Osman, dedi. Bir şeyler yemek için ne kadar da hırslı davranıyorsun. Git buradan, yiyecek bir şey yok!

O da gayet sakin olarak hiç sesini çıkarmadan geri döndü. Adam böyle böyle kendisini tam otuz kere çağırıp kovdu. Bu işlere hiç kırılmadan ve kendisinde hiç bir incinme alâmetleri görünmeden gitti geldi. Ama neticede adam, onun büyüklüğünü anlayıp ayaklarına kapanıp ağladı. Yaptıklarına tövbe etti, can-ı gönülden ona talebe oldu.

O kimse daha sonra dedi ki:
-Sizi tam otuz defa hakâret ile kovduğum hâlde, en küçük bir kırgınlık ve öfke alâmeti göstermediniz.
-Bu işin böylesine büyütülecek bir tarafı yok. Köpeklerin de huyu böyledir. Köpekler kovunca giderler çağırınca da gelirler ve onlarda da hiç bir değişme ve bozulma alâmeti görülmez. Köpeklerin yaptığı ile aynı olan bir işin ne kıymeti olabilir? Evliyâların işi daha başkadır.