İlim öğrenilecek, ibâdet yapılacak en kârlı zaman gençlikdir. Gençlikte, şehvetin, asabiyyetin kapladığı anlarda, dinin bir emrini yerine getirmek, ihtiyârlıkda yapılan aynı ibâdetden çok üstün ve kıymetli olur. Hele başka mâniler de araya katılırsa, bunları dinlemeyip yapılan ibâdetin sevâbı o kadar çokdur ki, ancak, Allahü teâlâ bilir. Çünki, mâni’ler karşısında ibâdeti yapmak güçlüğü, sıkıntısı, o ibâdetlerin, şânını, şerefini göklere çıkarır. Mâni’ olmayarak, kolay yapılan ibâdetler, aşağıda kalır. Bunun içindir ki, insanların yüksekleri, meleklerin yükseklerinden dahâ üstün olmuşdur. Çünkü insan, mâni’ler arasında ibâdet ediyor. Melekler ise, mâni’ olmadan emre itâ’at ediyor.

(Müjdeci Mektuplar)

Küçük çocuk, evlerine ziyarete gelen amcasının yanına gitti. Terbiyeli bir sesle dedi ki:
- Getirdiğiniz hediye için teşekkür ederim amcacığım.
Amca, boş ver anlamında elini salladı:
- Aman yavrum, teşekküre değecek bir şey değil!...
Çocuk boynunu büktü:
- Evet, dedi; ben de anneme öyle söyledim ama, o yine teşekkür etmem için beni gönderdi.