Ölen bir yakını için, gözyaşı ile ağlamak câizdir. Sesli ağlamak ise, ölüye azap verir.

Hadîs-i şerîflerde buyuruldu ki:

“Aile efradının [sesli] ağlaması ile ölü azap görür.”

“Sakın bir ölünün ardından bağırıp çağırmayın! Bu câhiliyet devrinin âdetlerinden-dir.”

“Bağrılıp dövünüldüğü nisbette, ölü azap görür.”

“Ölü için yüzünü tırmalayan, yakasını yırtan ve kendisinin de helâk olmasını isteyen kadına Allah lânet etsin!”

“Bir yakını ölünce, saçını başını yolandan, yüksek sesle ağlayandan, yüzünü gözünü tırmalayandan ve elbisesini yırtandan uzağım.”

Böyle yapmayıp da, ölüye şefkat ve merhametinden dolayı sessizce, gözyaşı dökerek ağlamak câizdir. Çünkü Peygamber efendimiz, oğlu vefât edince, gözyaşı ile ağladı. Bunun sebebini soranlara,

“Merhametimden ağlıyorum. Gözden yaş akar, gönül mahzun olur. Ama biz, Rabbi-mizin râzı olmadığı bir şey söylemeyiz. Ey İbrahim, biz senin ayrılığın ile çok mahzunuz, üzgünüz.” buyurdu.

Satın aldığı bir araziyi ekilebilir hâle getiren tek gözlü adam, tarlaya bakarak der ki; - Ey Tarla! şimdi asıl sâhibini buldun!...

Tarla dile gelip der ki: - “Ey ahmak! Seninle beraber şimdiye kadar bana 99 tek gözlü sâhip oldu. Beni bırakıp giden çift gözlüleri var sen hesap eyle.”