Kanun korkusu pek kalmadı, “Allah korkusu” ise hâlâ bazılarımızda var. Ama bunu da yok etmek istiyorlar. Halkı sömüren bazı güçler şimdi de Müslümanlığa el attılar. Öyle bir hâle getirilmek isteniyoruz ki... Sanki Müslüman olmak, namaz kılmak suçmuş gibi hissettiriliyor. Allah gecinden versin ama.... Hepimiz sonunda toprak olup gideceğiz. Acaba kaçımızın çocuğu arkamızdan “Fâtiha” okumasını biliyor?

Yolsuzluğunu kalıbına uyduranda “Kanun korkusu” zaten yoktur. Onların korkusu “Ya kalıbına tam uyduramazsak, ne yaparız?”dır. Öte yandan, herşey devletten beklenemez. Devlet herkesin başına bir polis di­kemez ki... Ama Allah korkusu öyle mi?

Allah’ından korkanın polisi vicdanındadır. O her yerde vardır. Dini istismar eden bazı din hocalarından, politikacılardan söz etmiyorum.  Ama imânı bütün, Allah korkusu  olan insanlara bu ülkenin ihtiyacı var.

Onun için “Müslümanlık yolunda” gitmekten ne ürkelim, ne de başkalarını ürkütenlere göz yumalım.      

(Gölge Adam, 22.3.1988)

Osmanlı Devletinin kurucusu olan Osman Bey’in kalan mirası şu kadardı:

“Denizli bezinden yapılmış sarıklık bez, at için zırh takımı, bir tuzluk, bir kaşıklık, bir çift çizme, Alaşehir dokumasından kırmızı renkli sancaklar, bir sâde kılıç, bir tirkeş, bir mızrak, birkaç at, misafirlerine ikram için beslediği üç sürü koyun.”