Şeyh Şâmil’in bütün ömrü, Ruslarla mücâdele ile geçti. Sonunda, hîle ile ken­disini oyuna getirdiler. Ruslara esir düştü. On sene esir kaldı. Daha sonra, Hacca git­mesi için kendisine izin verildi. İstanbul’a geldiğinde, bütün millet bu meşhûr kahramanı gö­rebilmek için yollara döküldü. Yer yerinden oynadı. Vapur, Dolmabahçe Sarayı’nda saltanat kayıkları ile karşılandı.

İstanbul’da bir müddet kaldıktan sonra, Hicaz’a gitti. Medîne’yi uzaktan görünce yere kapanıp, gözyaşı dökerek, sürüne sürüne Resûlullahın huzûruna geldi. Herkes heyecanla kendisini ta’kîb ediyordu. Huzûra ge­lince, “Essalâtü vesselâmü aleyke yâ Resûlallah! Essalâtü vesselâmü aleyke yâ Habîballah! Essalâtü vesselâmü aleyke yâ Seyyidel evveline vel âhirîn!” dedi. Peygamber efendimiz, selâmına mukabele etti. Orada olanlar bu selâmı işittiler. Kabr-i şerîfin başında saatlerce gözyaşı dökerek, senelerdir duyduğu hasreti giderdi. Medîne’ye yerleşip orada vefât etti.

Çocuk telaşla annesine: - Anne! Anne! der. Koş, babam birden kapının yanına düştü. Elinde bir makbuz, yerde de kocaman bir paket var.

Anne umursamaz bir şekilde konuşur: - Anladım, anladım. Sipariş verdiğim elbiseyi getirdiler herhalde.