Bir senenin dört mevsimi güzeldir,
Amma ilkbaharın ayrı süsü var.
Eksikleri, gedikleri güzeldir,
Kendisine mahsus bir övgüsü var.

Birden al, yeşile bezenir dağlar,
Karlar erir, sular coşarak çağlar,
Meyveler yüklenir, bahçeler, bağlar,
Bahçıvanın bunda sermâyesi var.

Bunca varlık, ilkbahardan alır hız,
Bu sevinci tarif etmek imkânsız,
Mırıldanır, inek sağar, sarı kız,
Çehresinde sevgi ifadesi var.

Çiçek öylesine sever baharı,
Kimisi masmâvi, kimi sapsarı,
Her çiçekte dolaşırken bir arı,
Her ağaçta bir yavru kuş sesi var.

Çoban kavalının nağmelerinden,
Keçi otlamağa kalkar yerinden,
Koyunun, süt dolu memelerinden,
Koklayarak kuzu emzirmesi var.

Papatyalar pırıl pırıl açarken,
Kelebekler gökyüzünde uçarken,
Yaylacılar yaylasına göçerken,
Her obanın ayrı kâfilesi var.

Köylü kardeş ilkbaharı çok sever,
Kimi bostan eker, kimi ot derer,
Kocaman, daima güzeli över,
Eh, âşıkların bundan başka nesi var?

Abdülvahap Kocaman