İyi ve makbûl kimseler deyince, Allahü teâlânın çok sevdiği sâlih kulları hatıra gelir. Çünkü bunların inanışları düzgün, amelleri, yâni yaptıkları bütün işleri de güzel olduğundan, sevilmiş ve medh olunmuşlardır. Bunları sevmek ve bunlarla beraber olmak ne güzel nîmettir. Yarın, kıyâmet gününde sâlih kimselerin Arş gölgesinde neşe ve sevinç içinde oturduklarını ve Kevser Havuzu'ndan Cennet şerbetlerini içtiklerini görenler, arzu ile onların arasına katılmak isterler, o zaman bir hitap gelir:

“Mü’min ve sâlih kullarımın arasına girmeyin! Onların içinde bulunmanız size lâyık değildir! Siz dünyada onlardan kaçar, onları sevmezdiniz. Dâima elinizle dilinizle incitir ve hor, hakîr görürdünüz. Bugün onların yanına niçin yaklaşıyor, onlara niye karışmak istiyorsunuz? Dünyada iken aralarında bulunup amelleri gibi amel işleseydiniz, şimdi kavuşmak ve beraber olmak hakkınız idi. Şimdi Arş altında gölgelenmek ve Cennet şerbetleri içmek onların hakkı oldu...”