"Türklerin riâyet ettikleri İslâmın beş şartının dördüncüsü de zekâttır. İşte bu şart mûcibince her sene servetlerinin kırkta birini fukaraya vermek mecbûriyetindedirler. Eğer akrabaları içinde fakirler varsa onları diğerlerine tercih ile mükelleftirler. Fakir yoksa zekâtlarını fakir komşularına ve o da yoksa önlerine gelen fukaraya verirler. Türkler bu şartın îfâsında kusur etmezler, çünkü çok hayırseverler, din ve mezhep tefrik etmeksizin ister Müslüman, ister Hıristiyan, ister yahudi olsun, bütün muhtaçlara yardım ederler, onun için Türkler arasında fukaraya pek az tesâdüf edilir. Böyle demekle Türkleri dilencilikten meneden yegane âmilin zenginlerinde görülen şefkat ve merhametten ibâret olduğunu söylemek istemiyorum. Benim kanaatime göre diğer bir takım sebepler daha vardır. Meselâ Türklerin çoğu pâdişahtan aylık alır, az masrafla yaşarlar, az şeyle mükellef yemek yaparlar, meselâ bir pilav, biraz et ve suyla muhteşem bir ziyâfet çekerler, fakat hayrat ve hasenatları büyüktür. Kimisi daha hayattayken servetiyle fukaraya bakar, kimisi ölürken hastahâneler tesisi yahut köprülerle kervansaraylar veyahut yol boylarında çeşmeler ve bunlara mümasil şeyler inşası için muazzam sermâyeler bırakır, hattâ birçokları da bu hayrat ve hasenâtı daha sağlıklarında yaparlar. Keseleriyle hayrat yapamayanlar ana-yolların tâmirinde çalışarak, yol boylarındaki su hazinelerini doldurarak, sel sularının civarında durup yolculara tehlike işâreti vererek kollarıyle hayır işlerler, bütün bunlara mukâbil katiyen para almazlar ve hattâ eğer teklif edilecek olursa para için değil, fi-sebilillah çalıştıklarını söyleyerek reddederler..." 
                                                                               Fransız seyyah M. de Thevenat 1665