1. Bir müminin sol yanındaki melek, kötü amel olarak yazmaya bir şey bulamazsa,
2. Sekerât-ül-mevtte, müjdeci melekler gelip, “Merhaba yâ mümin! Sen Cennetliksin!” diyerek müjde ederlerse,
3. Kabre vardığında, kabrini Cennet bahçelerinden bir bahçe gibi bulursa,
4. Kıyâmet gününde, Arş-ür-rahman altında, Enbiyâ, Evliyâ, ulemâ ve sulehâ ile birlikte gölgelenirse,
5. Kıldan ince ve kılıçtan keskin ve gecenin karanlığından daha karanlık, 1000 yıl iniş ve 1000 yıl yokuş ve 1000 yıl düz olan Sırat Köprüsü üzerinde, 7 şeyden suâle cevap verir geçerse.
6. Bu yedi suâl şunlardır: 1-İmandan. 2-Namazdan. 3-Oruçtan. 4-Hacdan. 5-Zekâttan. 6-Kul hakkından. 7-Gusül, istincâ ve abdestten.

Bâzıları diyor ki; “Çocuklara dînî terbiye vermek, onlara belli bir inancı aşılamak uygun değildir. Çocuk büyüyünce, inceleyip hangi inancı beğenirse onu tercih etsin!” Hâlbuki, dinimizde, çocuğa gerekli terbiyeden, anası ve babası mesûl olur.

Dikkat edilirse bu sözü ortaya atanlar genelde Hıristiyan misyonerleri veya bunların te’siri altında kalmış, aydın görünmek isteyen birkaç zavallıdan ibârettir.

Misyonerler bu iddiayı ortaya atmakla birlikte, kendi çocuklarını daha doğumdan itibâren kendi dînî inançlarına göre, kiliseye götürüp vaftiz dedikleri dînî merâsime tâbi tutarlar.

Ondan sonra da küçük yaştan itibâren kendi inançlarına göre yetiştirmek için ellerinden geleni yaparlar.

Hattâ bunu en birinci vazîfe bilirler. Kendi çocuklarına bu derece din bilgisi vermeye çalıştıkları hâlde, Müslüman çocuklarının başıboş bırakılmasını istemelerinin bir maksatları olduğu, Müslüman yavrularının dinsiz yetişmesini istedikleri açıkça ortadadır.