Parmak izleri, adlî olayların aydınlatılması ve suçluların ortaya çıkarılmasında önemli bir delil olarak uzun yıllardan beri kullanılmaktadır. Parmak izi, parmak ucu derisindeki göz ile görülebilen çıkıntılar tarafından meydana gelen şekillere verilen addır. Derin kesik ve yaralar olmadığı sürece parmak izlerindeki hatlar insan hayatı boyunca değişmezler.

Parmak izi incelenerek ilk defa bir cinayetin aydınlatılmasına, 1884’de İngiltere ve 1892’de Arjantin’de rastlanılmıştır. Ülkemizde parmak izi incelemeleri 1910 yılında Yusuf Cemil adında bir kişi tarafından başlatılmıştır.

Parmak ucu derisinin bir özelliği de, dokunulan yüzeylerde iz kalmasını sağlayan ter sıvısını salgılayan ter bezlerinin bulunmasıdır. Olay yerinden gelen, sahibi belli olmayan bir parmak izi büyüteç altında incelenir. Daha önce aynı şekilde incelenip dosyalanmış parmak izi formları arasından parmak izi ana sınıfları aynı olan parmak izleri ele alınır. Bu sayede araştırılan olay yahut kişi daha önceki olay veya kişilerle ilişkilendirilmiş olur. Son yıllarda parmak izleri otomatik olarak hızlı bir şekilde incelenmekte ve tanınmaktadır. Sistem canlı tarayıcı olarak adlandırılan elektronik mürekkepsiz parmak izi tarayıcılarını kullanarak, dolaysız olarak kişilerden de parmak izi görüntüsü alabilmektedir. Parmak izi bu işlemlerden geçirildikten sonra, çıkarılmış bütün bilgiler birleştirilerek o parmak izinin kimlik kodu meydana getirilir. Daha önce kaydedilmiş diğer parmak izi kodlarıyla karşılaştırılır. Kullanıcı, sonuçları inceleyerek parmak izlerinin gerçekten aynı kişiye ait olup olmadığına karar verir.

İki parmak izi yan yana getirilerek, benzer tarafları işaretlenir, bir yazıcı yardımıyla rapor hâline getirilir. Bu raporlar adlî birimlerde bir delil olarak kabul edilmektedir.

  Evin hanımı, masanın üzerindeki tozları görünce hizmetçiye bağırır:
  - Masanın tozuna bak, üstüne imzamı bile atabiliyorum.
  Hizmetçi hemen cevabı yapıştırır:
  - Tahsil gibisi var mı,  hanımcığım. Ne mutlu sizlere, imzanızı nereye isterseniz atabiliyorsunuz.