O gün Peygamberimiz, Mekke'yi fethedince,
Beytullah'ın içinde, putlar vardı bir nice.

Resûlün emri ile, bir bir kırıp attılar,
Lâkin bir tanesini, yerinde bıraktılar. 

Zira o, gâyet büyük, ve taştan yapılmıştı,
Zincir ve çivilerle, tavana çakılmıştı.

Peygamber efendimiz, bizzat girdi Kâbe'ye,
Hazret-i Ali'yi de, çağırdı içeriye.

Buyurdu ki; (Ya Ali, omuzuma basarak,
O putu deviriver, bağlarını açarak.)

Dedi; (Ya Resûlallah, fedâdır canım sana,
Nasıl basabilirim, ben senin omuzuna?

İşte benim vücudum, her zaman emrindedir,
Siz benim omuzuma, bassanız yerindedir.)

Buyurdu ki; (Ya Ali, bendeki Nübüvvetin,
Sıkletini çekmeye, tâkatin yetmez senin.)

Ali bin Ebû Talip, Resûlün arzusuna,
Uyarak basıp çıktı, mübarek omuzuna.

Bir eliyle o putu, zincir ve çivilerden,
Tamâmen ayırarak, acele indi hemen.

Dedi; (Ya Resûlallah, çıkınca ben oraya,
Sandım ki değdi başım, sanki Arş-ı a'lâya.)