Şafak vakti gardiyanlar dizildi,
Koçak için kara yazı yazıldı,
Dost yürekler ezim ezim ezildi,

Tan ağarmış az kalmıştı sabaha,
Artık yollar açılmıştı Allaha. 

Loş zindandan gıcırtılar duyuldu,
Ortalığa küf kokusu yayıldı,
İdâmlıklar teker teker sayıldı,

Darağacı dünden beri kurulmuş,
Yağlı ipler sıkı sıkı gerilmiş. 

Necdet Koçak kucak açtı ölüme.
"Ruhum diri siz bakmayın ölüme,"
Böyle dedi aldırmadı zulüme,

Kerkük için bayrak gibi sallandı,
Bayrak rengi biraz daha allandı.

Vatan aşkı silmiş gönül pasını,
Er kişiler bilir erin hasını,
Ana, bacı, gelin tutsun yasını,

Kerkük'ümün oydu asil evlâdı,
Zaman geçer unutulmaz hiç adı.

Başı dikti korkusuzdu yiğitti,
Bu yiğitlik atalardan öğüttü,
Cümle âlem onun şânın işitti,

Koçak'tır bu ser verir de sır vermez,
Bu işe pek, akıl ermez, sır ermez, 

Gece gündüz düşünürdü Kerkük'ü,
Her mahfilde öne sürdü Kerkük'ü,
Gözdesiydi tek görürdü Kerkük'ü 

İnsan gibi yaşamaktı ülküsü,
Özgürlüktü dilindeki türküsü. 

Koçak der ki; adım kalsın yâdigâr,
Üzülmeyin bana yoksa bir mezar,
Bize destan yazılmasa ne çıkar, 

Kerkük üste gezinen bir bayrağım,
Elbet birgün azâd olur toprağım.