Dünya karanlığa gidiyor. Çünkü peygamberler güneş gibidir. Bundan evvel güneşler batardı, yeni bir güneş doğardı. O Resûlün gelmesi kâfi idi. Bütün dünya onun bereketine kavuştu. İsterse inanan 5 kişi olsun, isterse 1 kişi olsun. Çünkü güneşin varlığını 5 milyar inkâr ederse etsin, güneşin varlığını, güneşin nûrunu, güneşin enerjisini durduramaz ki; güneş güneştir. O verecek, feyzini, bereketini, nûrunu.

Âhir zaman peygamberi âhırete göç ettikten sonra, son nübüvvet güneşi battı. Bir daha güneş doğmaz. Fakat ortalık da birdenbire kararmaz. Nasıl güneş battığı zaman biraz alacakaranlık olur; ondan sonra biraz daha kararır. Karartı arttıkça da yıldızlar ortaya çıkar, ay ortaya çıkar. Ama ne olursa olsun güneşin yerini hiçbirşey alamaz.

Peygamber Efendimizin vefâtından sonra dünya tedricen kararıyor. Hem de bir daha aydınlanmamak üzere kararıyor. Tabii güneşin nûrundan istifâde edecek ay ve yıldızlar var gökte. Ama bunlar güneşin yerini tutamazlar. Nihâyet bunlar güneşten aldıklarını verirler. O da bir nîmet. Hiç ay olmasa, bu sefer zifiri karanlık olacak ortalık. O bakımdan karanlık arttıkça insanların çarpışması daha çok artar. Körebe oynuyor gibi ülkeler çarpar, milletler çarpar, fertler çarpar. Karanlık arttıkça bu daha da artar. Çünkü ortalığı karartan haramlardır. Bid’atlerdir. Küfürdür daha doğrusu. Öyle ki İmâm-ı Rabbânî hazretleri 450 sene evvel, bid’atler o kadar çoğaldı ki, dünya karardı buyuruyor.

Lozan Antlaşması ile İtalya’ya verilen Rodos ile Ege Denizi’ndeki 12 Ada, 24 yıl müddetle İtalyanların yönetimi altında kaldı. Böylece bu adalar 400 yıl Türk adaleti altında kaldıktan sonra 24 yıl da, İtalyan egemenliğini yaşamış oldu.

İkinci Dünya Harbi’nden yenik çıkan İtalya, 15 Şubat 1947 günü Paris’te imzaladığı antlaşma ile Rodos ve 12 Adalar’ı savaş tazminatı olarak Yunanistan’a terk etti.