Hazret-i Şibli birgün, evine gidiyordu.
Yolu da bir mektebin, önünden geçiyordu.

O sırada gözüne, iki çocuk ilişti,
İkisi de yanında, yiyecek getirmişti.

Yanyana oturarak, torbaları çözdüler,
İçinde olanları, önlerine döktüler.

Fakirin getirdiği, birkaç parça ekmekti,
Zengin ise aksine, bal bile getirmişti!

Fakir olan; zenginin, balını farkedince,
Müthiş canı istedi, ekmeğine sürünce!

Kendini tutamayıp, en sonunda istedi.
“Yediğin baldan bana, az verir misin?” dedi.

Dedi: “Biraz veririm, dediğimi yaparsan,
Fino gibi arkamdan, havlayarak koşarsan!”

Nefsinin hatırına, teklifi kabul etti,
Bir parça bal uğruna, arkasından seğirtti!

Ama zengin çocuğu, dedi: “Kusura bakma!
Bizim köyde köpeğe bal vermezler, darılma!”

Şibli bunu görünce, dedi; “Ey alçak nefsim!
Şu gördüğün hâdise, hâfızana yer etsin!

Zira bu olay sana, ibret almaya yeter!
Kanaat eylemezsen, olursun daha beter!”