SOHBET...................... KÂBE ve ZEMZEMİN TARİHİ (1)

Âdem aleyhisselâm ve Havva vâlidemiz, Cennet’te kendilerine yasak olan meyvelerden yedikleri için yeryüzüne; Hazret-i Âdem Serendib Adasına, Havva vâlidemiz Cidde’ye indirilirler. İkisi de yollara düşer. Hazret-i Âdem çok yalvarır, çok sıkıntı çeker. Mübârek tam 300 yıl yalvarır. Bir Aşûre günü Mekke yakınlarındaki Cebel-i Rahme dağına çıkıp şöyle yalvarır: “Ya Rabbi! Oğlum Muhammed hürmeti için bu babaya merhamet eyle!”
Duâsı kabul olur. Havva vâlidemiz ile Arafat Ovası’nda buluşurlar. İkisi de çok ferahlar. Meleklerin rehberliğinde ilerleyip Müzdelife ve Mina üzerinden Mekke’nin kurulduğu vâdiye gelirler. Tam Beyt-i Mâmur’un altına gelince durdurulurlar. Melekler bir temel yaparlar. Allahü teâlâ bu temelin üzerine Cennet mücevherlerinden yapılma bir Beyt indirir ki, biri doğuya biri batıya bakan iki kapısı vardır. Beytullah’ın içinde nurdan kandiller yanar. Bu kandillerin çanakları Cennet altınıdır ve etrafında ak yakutlar vardır. İşte Hacerü’l Esved, bu yakutlardan biridir. 
Âdem aleyhisselâm ilk tavafını yaptıktan sonra melekler; “Haccın mübârek olsun!” derler. Âdem aleyhisselâm, Havva vâlidemizle Serendib’e döner, daha sonra tam 40 defa, yürüyerek hacca gidip gelir.
Aradan uzun yıllar geçer. İnsanlar çok bozulurlar. Mûcizelere bile güler, Allaha şirk koşarlar. Hele Nuh aleyhisselâm devrinde müşriklerin muhâlefetleri haddi aşar. Taştan, topraktan putlar yaparak tapınırlar. Zina alır başını gider. Zâlim ve merhametsiz, mağrur ve kibirlidirler. O yüce Nebi’yi dinlemek şöyle dursun, alay ederler. İnananlara söverler, zulmederler. Nitekim gazâb-ı İlâhiye duçar olurlar. Yeryüzü müthiş bir tufan yaşar. Kâbe-i muazzama göklere kaldırılır. İşte o günden tek yâdigâr Hacerü’l Esved kalır. Hacerü’l Esved taşı da, insanların azgınlıklarından dolayı kararır. Ama Kâbe-i şerîf’in temelleri kaybolmaz. Sonra gelen peygamberler daima izini bulur, Beytullah’ı yeniden yaparlar.                      

(Devamı yarın)