ŞİİR............................ PEYGAMBERİMİZ

Çün aşk denizi dalgalandı,
Ol dürr-i yetim, zâhir oldu.

Şanında buyurdu, Hâlıkı pâk
(Levlâ ke lemâ halaktül eflâk.)

Doğdukda, o Şemsin ziyası,
Doldurdu bütün kâinatı.

Gördü O’nu, basîr olanlar,
Görmüyor, yalnız, kör olanlar.

O gonca, Mekke’de açıldı,
Kokusu dünyaya saçıldı.

Zerredir, O güneşten elân,
Âlemdeki ilm ile irfan.

Bugün dolduran, rûy-ı zemini,
İlmler, O gülün bir filizi,

Ol güneşin olmasa berkı,
Kim parlatırdı şark-ı garbı?

Olmasa, Endülüs okulu açık,
Kim Avrupaya tutardı ışık?

İlm merkezi Semerkand, Bağdâd,
Etti, yer yüzün cehlden âzâd.

Böylece, kapladı her yeri,
Hızla envâr-ı Muhammedî.

Ölçülse, Tevrat, Zebur, İncil,
Üstün elbet, Kitab-ı tenzil.

Bir mucizedir, nur-i Kur’ân,
Değişmez hiç, durdukca cihan.

Kıyâmete dek, olur mer’i,
Şübhe edene, (Fe’tû) emri.

Kim giderse onun izinde,
İyilik bulur her işinde.

Her kim ki, bu yola özenir,
Güzel sıfatlarla bezenir.
Ümmidir, eğerçi, o Nebî,
İlm ile doldurdu heryeri.

Emrine geçmişken memâlik,
Üç gömleğe değildi mâlik.

Askeri olurken muzaffer,
Açlığı sever idi ekser.

Çok mal bulunmazdı evinde,
Fevtinde, görüldü, zırhı rehinde.

Varını fakire verirdi,
Yoksul olunca, sevinirdi.

Ekser zaman gördüğü şeyler,
Yanında, dünya neye değer?

İhsanları, herkese çoktu,
Birşey yok demek, onda yoktu.

Bazen, o kadar çok verirdi,
Düşmanları hep, eğilirdi.

Şefkati boldu, her leîme,
Müşfik babaydı, her yetime.

Her işinde vardı, çok hikmet,
Hiç etmedi kimseye minnet.

Hastayı ziyaret ederdi,
Derdliyi şifayâb ederdi.

Teheccüdü hiç bırakmazdı,
Allah korkusundan yatmazdı.

Tutardı herkesi, Peygamber,
Hep kendi nefsile beraber.

Haşra dek, şâh-ı enbiyaya,
Olsun salevat, bî nihaye!

Olsun Âline, Eshâbına,
Salat, selâmı âcizâne!
Tam İlmihâl - Seâdet-i Ebediyye: 773.