MENKIBE................ DUÂNIN BEREKETİYLE

Ebû Hüreyre “Ra­dı­yal­la­hü anh” an­la­tı­yor:
An­nem müş­rik­ken onu İs­lâ­ma da­vet edi­yor­dum. Bir gün yi­ne onu İs­lâ­ma da­vet et­tim. Re­sû­lul­lah hak­kın­da uy­gun­suz şey­ler söy­le­di. Bu­nun üze­ri­ne ağ­la­ya­rak Pey­gam­ber efendi­mi­ze “sal­lal­la­hü aley­hi ve sel­lem” git­tim. Ve şöy­le de­dim:
- Yâ Re­sû­lal­lah! An­ne­mi İs­lâ­ma da­vet edi­yo­rum. O ise inat edi­yor. Bu­gün yi­ne Müs­lü­man ol­ma­sı­nı tek­lif et­tim. Se­nin hak­kın­da hoş ol­ma­yan söz­ler söy­le­di. Hi­da­ye­te er­dir­me­si için Al­la­ha duâ et!”
Pey­gam­be­r efendi­mi­z de buyurdular ki:
“Al­la­hım Ebû Hüreyre’nin an­ne­si­ni hi­da­ye­te er­dir!”
Pey­gam­be­r efendi­mizin bu du­âsı­na se­vi­ne­rek hu­zu­run­dan ay­rıl­dım. Eve gel­di­ğim­de ka­pı­yı ka­pa­lı bul­dum. An­nem gel­di­ği­mi ayak ses­le­rin­den an­la­mış­tı. İçer­den:
“Bi­raz bek­le oğ­lum.” de­di. Bu sır­ada içer­den su ses­le­ri ge­li­yor­du. Bi­raz son­ra an­nem ba­şı ör­tü­lü bir hâl­de ka­pı­yı aç­tı ve dedi ki:
“Yâ oğlum Ebâ Hü­rey­re! Al­lah­tan baş­ka ilâh ol­ma­dı­ğı­na ve Mu­ham­med aley­his­se­lâ­mın O’nun ku­lu ve re­sû­lü ol­du­ğu­na şe­hâ­det ede­rim.”
Ben­ de he­men ge­ri dö­ne­rek du­ru­mu Pey­gam­be­r efendi­mi­ze ha­ber ver­dim. Al­la­ha ham­d e­de­rek buyurdular ki:
“Yâ Ebâ Hü­rey­re ha­yır­lı ol­sun!..”

GÜNÜN TARİHİ......................IV. MURAD HÂNIN VEFÂTI

1609’da doğ­du. 8 Şubat 1640’da ve­fât et­ti. Ba­ba­sı, I. Ah­med Hânın Sultanahmet Câmii yanındaki tür­be­sin­de­dir. Kar­de­şi II. Os­man Hân da bu­ra­da­dır. Ya­vuz Sultan Selim gi­bi cesur idi. An­ne­si Mâh­pey­ker Kö­sem Sultanın yar­dı­mı ile iş ba­şı­na kıy­met­li adam­lar ge­ti­re­rek, or­ta­lı­ğı dü­zelt­ti. Mem­le­ket­te bir­çok imar fa­ali­ye­tin­de bu­lun­du. Kâ­be-i Muaz­za­ma’yı tamir ettirdi. Tü­tün ve en­fi­ye­yi ya­sak et­ti. Ken­di­si iç­ki iç­me­miş­tir. Av­ru­pa ta­rih­çi­le­ri bu pâdişaha iftira et­miş­ler­dir.
İran Şahı Ab­bâs, Bağdad’ı alıp, 30 ­bin Ehl-i sün­ne­t Müslümanı; ka­dın, ço­cuk ayır­ma­dan öldürdü. Mu­râd Hân, biz­zat gi­de­rek Bağdad’ı ve Teb­riz’i ge­ri al­dı.