MENKIBE.......... İKİ KERE ŞEHİT

Resûlullah Efendimiz bir gün şehîdliğin kıymetini anlatıyordu. Nevfel adlı bir sahâbî ricâ etti:
- Yâ Resûlallah! Ben duâ edeyim, siz âmin deyin!
Efendimiz; “Peki” buyurdular.
- Yâ Rabbî! Bana şehîd olmayı nasîb eyle!
Efendimiz “Âmin” dediler. 
Nevfel duâyı almıştı. İlk cenkte şehîd oldu! Defnedildi, defin işi bitti. Resûlullah Efendimiz, parmaklarının ucuna basarak yürüyordu. Eshâb, sebebini sordular. Efendimiz buyurdular ki:
- O kadar çok melek var ki, ayağımı basacak yer bulamadım.
Medine’ye dönüşe geçildi. Harbe katılmayan Eshâb, mücâhitleri karşılamak için yollara dökülmüşlerdi. Gelenler arasında o savaşta şehîd olan hazret-i Nevfel’in hanımı, çocukları ve yaşlı annesi vardı. Efendimize dediler ki:
- Gazânız mübârek olsun yâ Resûlallah! Nevfel nerede?
Efendimiz cevap vermediler. Eliyle arkayı işâret ettiler. Arkada Hazret-i Alî vardı. Ona sordular:
- Yâ Alî Nevfel nerede?
O da aynı işâreti yaptı. Ve ileri yürüdü... Arkadan Hazret-i Osmân geliyordu. Ona da sordular:
- Yâ Osman! Nevfel nerede?
O da arka tarafı işâret etti. Ve yürüyüp gitti. Hazret-i Ömer'i gördüler. Ona da sordular:
- Yâ Ömer, Nevfel nerede?
O da arkayı işâret etti. İleriye yürüdü. En son Hazret-i Ebû Bekir'i gördüler. Ona da sordular:
- Yâ Ebâ Bekir! Nevfel nerede?
Hazret-i Sıddîk ne desin? Öbürleri gibi yapamazdı. Zîrâ arkadan gelen biri yoktu. Gerçeği söylese, Efendimize uymamış olurdu. Daraldı, bunaldı. Nasıl söyleyeceğini düşündü. Duâ edip olanca sesiyle nidâ etti:
- Yâ Allah!.. Yâ Nevfel!..
O an arkadan bir toz bulutu belirdi. Kendilerine doğru, bir atlının hızla geldiğini gördüler. İyice yaklaşınca, hazret-i Nevfel olduğunu gördüler. Hepsi de çok şaşırdılar! Hem de çok sevindiler. Hazret-i Nevfel iyice yaklaşınca dedi ki:
- Buyur yâ Ebâ Bekir! Beni mi emrettiniz?
Ve atından indi. Hazret-i Sıddîk'ın elini öptü. Tekrar atına bindi. Ve Resûlullaha doğru koşturdu. Yakınları sevinçten uçuyordu...
Bu hâdiseden sonra, hazret-i Nevfel senelerce yaşadı. Nihâyet, Yemâme Cenginde tekrar şehîdlik şerbeti içti...