ŞİİR............. ANNEM

Tek katlı  kerpiç ev, minik bahçeli,
Anacım içinde tutsak bir kuştu.
Dili hep zikirde, hayırda eli,
Kendine mini bir dünya kurmuştu.
 
Minnetsiz yaşadı öyle yıllarca,
Kimseden bişeycik talep etmedi,
Dilenciye bile sofralar açtı,
Candan bir gülüşe ömrü yetmedi.
 
O minicik ev ki, külbe-i ahzan,
Nice acıları yudumlamıştı,
Belki evlâtlarım dönerler diye,
Pencereden kırk yıl öyle bakmıştı.
 
Fakirler doyardı hep sofrasından,
Kimsenin kalbini incitmemişti,
Çay eksik olmazdı hiç sobasından,
İkramı, sevgisi hiç bitmemişti.

Elinden düşmezdi kelam-ı kadim,
Duâlar ederdi gözlerinde nem,
Binlik tesbihini hediye aldım,
Duâya sığındı ömrünce annem.
 
Dilinde ne gıybet, ne dedikodu,
Herkese hüsn-ü zan, herkese duâ,
Ne güzel insandın sen güzel annem,
Benzerdin tertemiz, havaya suya.
 
Nihayet, gün gelip vakit dolunca,
Kalbimiz bin parça, ciğer bin pare,
Bir sonbahar günü usulca koyduk,
Kırk yıl her Perşembe gittiği yere.
 Ahmet Sırrı Arvas

FIKRA..........ÇOCUK

Kü­çük Ali­can 5 ya­şı­na ge­lin­ce, birgün hiç ko­nuş­ma­ma­ya baş­lar. Ai­le­si  bu du­ru­ma çok üzü­lü­r. Gitmedik hastane ve  gös­ter­me­dik dok­tor bırakmazlar. Tam ümit­le­ri ke­si­le­cek­ken, bir sabah kah­val­tı­da çocuk  bir­denbire bağırır:
- Ne­re­de bu kah­ro­la­sı şe­ker?
Ba­ba­sı ne­re­dey­se kü­çük di­li­ni yu­ta­cak gibi olur, an­ne­si se­vinç­ten ağ­la­ma­ya baş­lar. Babası sevinçle sorar:
- Yavrum sen ko­nu­şa­bi­li­yor­sun da, şim­di­ye ka­dar ni­ye konuşmadın?
Ali­can asık su­rat­la hemen ce­vap ver­ir:
- Şim­di­ye ka­dar pek ihtiyaç yoktu, her­şey yo­lun­day­dı da on­dan...

DÜNKÜ  CEVAP