MANZUM MENKIBE.............. SEYYİDET NEFÎSE

Vaktiyle zâlim biri, suçsuz bir Müslümana,
Zulmetmek maksadıyle, çağırdı huzuruna.

Adamları gelip de götürmek isteyince,
Seyyidet Nefise’ye gitti o daha önce.

Dedi: (Falan zâlime gidiyorum efendim.
Bana duâ edin de, bir zarar görmeyeyim.)

Buyurdu ki: (Hiç korkma, git yanına korkmadan.
O zâlimin gözünden, gizler seni Yaradan.)

O Müslüman sevinip, adamlarla beraber,
Az sonra, o zâlimin huzuruna geldiler.

Lâkin o, göremedi bu günahsız mümini,
Dedi: (Getirdiniz mi, o kişi nerde, hani?)

Şaşırdı adamları, dediler ki: (İşte ya!
İstediğiniz adam, sizin karşınızda ya!)

Kızdı zâlim, köpürdü, dedi ki: (Ne dersiniz!
Yoksa siz, benim ile alay mı edersiniz?)

Anlamıştı adamlar bu işin hikmetini.
Söylediler zâlime işin hakikatini.

Dediler ki: (Efendim, o, buraya gelmeden,
Gidip duâ istedi, Seyyidet Nefise’den.

O da duâ etti ki: “Yâ Rabbi, bu kulunu,
O zalimden gizle de, görmesin asla bunu!)

Öğrenince o zâlim, bunu adamlarından,
Yanlış iş yaptığını, idrak etti o zaman.

Başını öne eğip, üzüldü bu hâline.
Tevbe istiğfar edip, yaş doldu gözlerine.

Ba­şı­nı kal­dı­rıp da, bir da­ha ba­kı­şın­da,
Gör­dü ki, o Müs­lü­man, du­rur ya­nı ba­şın­da.

Ken­di­si­ne sa­rı­lıp, pek çok özür di­le­di,
Kıy­met­li he­di­ye­ler, ve­rip ge­ri gön­der­di.