HATIRA................. TÜRKİYE HASRETİ

“Al­la­hın se­lâ­mı bü­tün Türk mil­le­ti­nin üze­ri­ne ol­sun! Bir za­man­lar Türk­le­rin ana yur­du olan Mo­ğo­lis­tan’dan se­lâm ve sev­gi­le­ri­mi su­na­rım. Ev­ve­la ken­di­mi ta­nıt­mak is­ti­yo­rum. Ben Mo­ğo­lis­tan’da Ka­zak Türk­le­ri­nin bulunduğu, Ba­yan-Öl­gey şeh­ri­nin Ulan-Hus ka­sa­ba­sın­da ya­şa­mak­ta­yım. Be­nim eşim bu ka­sa­ba­da imam­lık yap­tı. Din bil­gi­si­ni iler­let­mek için 2 se­ne ön­ce de Türkiye’ye git­ti. Eşi­min İs­lâm dî­nîni öğ­ren­me­si için, de­ğil 2 se­ne, ömür bo­yu Tür­ki­ye’de kal­ma­sı­na râzı­yım. Ben bir ço­cuk an­ne­si­yim. Ço­cu­ğum ve ben, ba­ba­sı­nı çok öz­le­mek­te­yiz. Ama bu öz­lem bi­zi faz­la üz­mü­yor. Çün­kü eşim ora­ya Al­lah rı­za­sı için dî­nîni öğ­ren­me­ye git­ti. Mak­sa­dı ise, ora­da öğ­ren­dik­le­ri­ni ge­lip bu­ra­da­ki din kar­deş­le­ri­ne an­lat­mak. Biz de bu yüz­den bu ay­rı­lı­ğa sab­re­di­yo­ruz. Bi­zi bu­ra­da ka­yın­pe­de­ri­me emanet ede­rek git­ti. Bu yüz­den yal­nız­lık ve sı­kın­tı çek­ti­ği­miz hâl­de, ra­hat ve hu­zur­lu­yuz. Eşim gön­der­di­ği mek­tup­la­rın­da de­vam­lı Os­man­lı ta­ri­hi­nin şan­lı geç­mi­şi, Türk Kül­tü­rü, Türk­le­rin İs­lâ­mi­ye­te olan hiz­met­le­ri hak­kın­da hay­ran­lı­ğı­nı söy­lü­yor. Git­tik­ten 6 ay son­ra­ki mek­tu­bun­da Tür­ki­ye Ga­ze­te­si’nden de bil­gi­ler ver­me­ye baş­la­dı. Bi­zim Say­fa’nın yap­tı­ğı hiz­met­le­ri öve öve bi­ti­re­mi­yor. Bi­zim Say­fa’da ya­yın­la­nan ya­zı­lar­dan sü­rek­li bil­gi­ler ve­ri­yor. Bu ya­zı­lan­lar be­ni çok et­ki­le­di. Ça­lı­şan­lar­dan Al­lah râzı ol­sun.
Eşim Türk ço­cuk­la­rı­nın dî­nî­ne sa­dık oluş­la­rın­dan, din bil­gi­si öğ­ren­mek­te zor­luk çek­me­dik­le­rin­den bah­set­ti. Ne mut­lu o Türk kız­la­rı­na, Türk ço­cuk­la­rı­na. Keş­ke im­kân ol­sa da ben de ora­la­ra ge­lip dî­nî­mi öğ­re­ne­bil­sem. Bu­nu ne ka­dar çok is­ti­yo­rum bir bil­se­niz. Ama ge­le­mi­yo­rum. Çün­kü, Mo­ğo­lis­tan Tür­ki­ye ara­sı uçak bi­let­le­ri do­lar bâzın­da iş­li­yor. Mo­ğo­lis­tan’da do­lar bul­mak ise çok zor. Za­ten eşim bi­le ka­sa­ba hal­kı­nın bul­du­ğu or­tak pa­ra­lar­la ül­ke­ni­ze git­ti. Ka­yın­pe­de­rim ve ka­yın­vâlidem di­yor­lar ki; “Kı­zım, eğer sa­na da uçak bi­le­ti bu­la­bil­sek, söz ve­ri­yo­ruz se­ni de gön­de­ri­riz. Ço­cu­ğu­na biz ba­ka­rız. Ye­ter ki sen de gi­dip di­ni­mi­zi öğ­re­ne­bil­sen. Hiç ol­maz­sa ge­lir bu­ra­da­ki din kar­deş­le­ri­ne an­la­tır­sın!” Ben de Tür­ki­ye’ye ge­lip, dî­nîmi ve Türk­çe’yi öğ­ren­dik­ten son­ra Bi­zim Say­fa’yı ka­na ka­na oku­mak is­ti­yo­rum. Dün­ya­da tek mu­ra­dım Türk­çe­yi öğ­re­nip, Bi­zim Say­fa’yı do­ya do­ya oku­mak. Tür­ki­ye’de ol­mak ne mut­lu­luk. Kim­bi­lir siz­ler o say­fa­yı okur­ken na­sıl zevk alı­yor­su­nuz­dur. O say­fa­yı oku­ya­bil­mek ne mut­lu­luk. Sev­gi ve say­gı­la­rım­la...”
Nur­sel­vi Ba­tı­berk Kı­zı - Mo­ğo­lis­tan  23.06.1997