Bir kadının, güzel bir alışkanlığı vardı. Bir işe başlarken veya bir yere bir şey koyup, alırken muhakkak Besmele çekerdi. Zengin kocası, hanımının bu güzel alışkanlığını beğenmezdi. Bir gün kendi kendine; “Şuna bir oyun yapayım da, Besmelenin her zaman faydasının olmadığını anlasın!” dedi. Bu niyetle hanımına bir kese verip: “Aman bunu iyi sakla!” diye tenbih etti.

Kadın kocasından aldığı keseyi saklamaya giderken, kocası gözetledi. Keseyi sandığa sakladığını gördü. Kadın, yine eskisi gibi, sandığı açarken ve kapatırken Besmele okudu. Birkaç saat sonra adam gizlice keseyi aldı. Onu götürüp bir su kuyusunun içine attı.

Akşam eve gelince hanımına dedi ki:

“Bana para lazım oldu; hele şu altınları getir bakalım!”
Kadın olanlardan habersiz elini Besmele ile sandığa uzatıp keseyi aldı.

Yalnız keseden şıpır, şıpır su damlıyordu. Kadın keseyi bu halde görünce şaşırıp dedi ki:

- Efendi, çok tuhaf, bu neden ıslanmış acaba?
Kocası titremeye başlayıp, yaptığına tövbe etti.