ŞİİR - H. HİLMİ IŞIK (Rahmetullahi aleyh)

          Erzincan'da, Askeri Lise'de iken bu zat,
          Birinci sınıftayken, Hocamdı benim bizzat.

          Onbeş yaşımda iken rastladım kendisine,
          o geliyordu bize Kimya dersine.

          Çok öğretmen görmüştüm, ama o farklı idi,
          Öğretmenden de öte, müşfik baba gibiydi.

          Biz bütün talebeler, onu çok seviyorduk,
          Çünkü ondan, çok güzel şeyler öğreniyorduk.

          Liseden sonra dahi, aradım, onu buldum,
          Hatta kendilerine çok yakın komşu oldum.

          Bir ara fakültede okurken İstanbul'da,
          Gariptik, elimize geçmezdi para pul da.

          Birkaç kişi, bir bodrum katında kalıyorduk,
          Velâkin doğru dürüst yemek yiyemiyorduk.

          Muttali olduğundan Hocam bu hâlimize,
          Yemek gönderiyordu evinden sık sık bize.

          Yalnız Hocamın değil, Hanım Anne'nin dahi,
          Bize ihsanlarını vasfedemem Vallahi.

          Her ne zaman girseydim bir sıkıntı ve derde,
          Onların yardımıyla çıkardım selâmete.

          Derdi ki: "Uzak durun fitneden, bölünmekten,
          Zira daha günahtır bu, adam öldürmekten.

          Ne suç işler, ne günah hakîki bir Müslüman,
          Kanuna karşı gelmez, devlete etmez isyan."

          İlme ve insanlığa bir hizmet yaptı ki hem,
          Âcizdir anlatmaktan onları dil ve kalem.

          Başta Hanım Anne'ye, cümle ailesine,
          Rabbimiz sabr-ı cemil ihsan etsin hepsine.

Abdüllâtif Uyan (05.11.2001)

Erkek : Şükrü - Kız : Şükran - Yemek : Tarhana Çorbası, Ciğer tava, Zeytinyağlı pırasa