Eskiden adı “On bir ayın bir sultanı” idi. Bir hükümdar gibi saltanatla gelirdi. Davullarla, sevinçli bakışlarla, çocukların neş’eli çığlıklarıyla karşılanırdı. Saltanat kalkınca, bu mübârek ayın da ruhlarımız üzerindeki hükümranlığı sona erdi. Şimdi, kendilerine “yobaz, mürteci, ticani, dar kafalı, inkılap düşmanı” denmesinden korkuyormuş gibi, başını öne eğmiş, duvar diplerinde bir gölge halinde kayarak sessizce geliyor.

Eskiden gazetelerimizin birinci sayfasında Ramazanın geldiğini müjdeleyen, cami ve mahya resimli haberlerden eser yok. Avrupa’nın beşinci dereceden bir memuru geldi mi, gazetelerimizin birinci sayfalarında çeşitli fotoğraflar, Ramazan geldi mi, iç sayfalarda ya var, ya yok.

Laiklik icabı mı bu? Fakat laikliği bizden en az bir iki asır evvel benimseyen Avrupalılardan, daha lâik olduğumuz iddiasında mıyız? Onların Paskalya v.s. gibi dini günlerindeki sosyal canlılık, hatta coşkunluklarına ne mana vereceğiz?... Ramazan gibi vesilelerle duyulan kollektif heyecan, bir dinin mensuplarını birbirine sevdirmek için az bulunur fırsatlardan biridir. Her türlü dinî mülâhazalarından ayrı olarak, yalnız halkın terbiyesi bakımından sağladığı faydaya göz yummak için, kızıl kafir değil, sadece kızıl olmak kâfi.

Bu akşam iftar sofrası yerine kokteyl parti hazırlayanları, Ramazan gufran ayı olduğu için, Allahü teâlâ belki affeder ama, yaşayan bir cemiyetin vicdanı affeder mi? Bilmiyor ve sanmıyorum...               

Peyami Safa A(t 17.11.2001)

Oturarak görev yapanlarda ve araba ile işe gidip gelenlerde adaleler tenbelleşip, damar sertliği ve kalp rahatsızlıkları ortaya çıkıyor.

Beslenme sadece lüzumlu protein almak olmayıp, normal beslenme sağlandıktan sonra, alınan besinin harcanması ve mutlaka vücutta yakılması gerekir. Oturarak çalışma durumunda olan insanların, bol bol yürümeleri, bunları yapmayanların ise, hastalıkdan korunmak için gıdalarına dikkat etmeleri gerekir.