Emânet, saklamak üzere bırakılan bir haktır. Bu, ister Allahü teâlâya ait olsun, isterse kullara ait olsun, hepsi buna dâhildir. Korumak üzere bize verilmiş olan her şey, emânettir.
          Her ne suretle olursa olsun, bize bırakılmış olan bir emâneti korumak lâzımdır. Bunlara uymamak hiyânettir. Allahü teâlânın bize verdiği uzuvları, yaratılış gayesinin aksine kullanmak da emânete hiyânettir.

          “Seyyid Abdülkadiri Geylani” hazretleri,
          Çocuk iken görüldü onun kerâmetleri.
          “Ramazan”ın ilkiydi dünyaya geldiği gün,
          O gün akşama kadar süt emmedi gündüzün.
          Ramazanı şerifin sonuna kadar hatta,
          Otuz gün hiç emmeyip “Oruç tuttu” âdeta.
          İkinci sene dahi, geldiğinde “Ramazan”,
          “Oruç tuttu” yine o, otuz gün muntazaman.
          Bulutlu olduğundan havanın ilk gün hâli,
          Göremedi insanlar gök yüzünde hilâli.
          Ramazanın geldiği kat’i bilinmeyince,
          Onun vâlidesinden sordular gidip önce.
          O eğer emmediyse annesinin sütünü,
          Belli olacaktı ki, “Ramazan”dır o günü.
          O gün emmediğini anlayınca sorarak,
          “Ramazan” olduğunu bildiler tam olarak

                              Abdüllatif Uyan

İşte geldi Ramazan,
Bir hoş oluyor insan,
Kıymetini bilene,
Ne de büyük bir ihsan.

Seni hepimiz sevdik,
Ne bereketler gördük,
Sahûr, iftar sendedir,
Her ay sen olsan, dedik.

Salevâtı söyledik,
Temcit pilavı yedik,
Soframızdan kalkarken,
Rabbimize şükrettik.

Okudum yazar oldum,
Davette gezer oldum,
Her gün börek istiyor,
Nefsime kızar oldum.

İftar vakti oldu mu?
Ayran tasa doldu mu?
Yanındaki fakîre,
Yemek veren oldu mu?

Hoşafın suyu boldur,
Bir kepçe daha doldur,
Sahura köfte varmış,
Ne olur erken kaldır.