Sultan IV. Murad Hân, kızını Melek Ahmed Paşa’yla evlendirir. Sultan hanım ve eşi Melek Ahmed Paşa; Boğaziçi’nde Kuzguncuk’ta otururlar. Her yıl tekrarladıkları bir âdetleri vardı. Konaklarındaki fazla eşyâyı, her Ramazan kendi kapu halkına haraç-mezad satmak!...
          Bu garip mezad’ın iştirakçileri de pek sevinirlerdi. Aldıkları eşyaya karşı vereceklerini, seve seve edâyâ çalışırlardı. Belli günde, münâdi mezadçı bağırır:
          - Bir altın sahan!... Haydi bir kapaklı, altın sahan..Yok mu tâlibi?
          - Kaça?...Kaça?...
          - Bir yetim okutmaya. Hadi bir yetim okutmak isteyen yok mu? İki yetim... Üç yetim...
          Arttırma başlar. En fazla tâlibine “Altın sahan” verilirdi. Münâdi, “Murassa” mücevherli bir kılıç gösterir. Gözler kamaşır.
          Böyle böyle yetimler okutulur, dullar korunur, garibler gözetilir; Yasînler, Hatimler indirilir... Dünya ve Âhıret seâdeti yaşanılırdı.

Türkiye Gazetesi / İrfan Atagün

4 tekerli bir yarış arabası, 48 kilometrelik bir pistte toplam 6 lastik kullanıyor. Bütün lastiklerin kullanım mesafeleri eşit olduğuna göre, herbirinin ne kadar yol katettiğini bulabilecek misiniz?

(Cevabı yarın)

İşte geldi Ramazan,
Bir hoş oluyor insan,
Kıymetini bilene,
Ne de büyük bir ihsan.

Seni hepimiz sevdik,
Ne bereketler gördük,
Sahûr, iftar sendedir,
Her ay sen olsan, dedik.

Salevâtı söyledik,
Temcit pilavı yedik,
Soframızdan kalkarken,
Rabbimize şükrettik.

Okudum yazar oldum,
Davette gezer oldum,
Her gün börek istiyor,
Nefsime kızar oldum.

İftar vakti oldu mu?
Ayran tasa doldu mu?
Yanındaki fakîre,
Yemek veren oldu mu?

Hoşafın suyu boldur,
Bir kepçe daha doldur,
Sahura köfte varmış,
Ne olur erken kaldır.