İmâm-ı Gazâlî hazretleri, İslâm âlimlerinin en büyüklerindendir. 1058 yılında, Meşhed şehrinin Gazâl köyünde doğdu. 1111’de orada vefât etti. Müctehid idi. Çok kitap yazdı. O kadar çok kitap yazdı ki, ömrüne bölününce bir güne 18 sayfa düşmektedir. Bağdad üniversitesinde, müderris yani, profesör idi. Daha sonra, Şam’da ve Nişapur’da müderrislik yaptı. İhyâ ve Kimyâ-i Seâdet kitapları, çok kıymetlidir.

Bir Pazartesi günü, ibâdetini ve Kur’ân-ı kerîm okumasını bitirip, o gece sabaha yakın abdestini tâzeledi. Sabah vakti girince, namazını da kılıp, yanındakilerden kefen istedi. Kefeni öpüp, “Ey Rabbim! Emrin başımın üzerine!” diyerek odasına girdi. Odasında, her zamankinden fazla kalınca, yakınları içeri girdi. İçeri girdiklerinde İmâm-ı Gazâlî hazretlerini, kefene sarınarak, yüzünü kıbleye dönüp, rûhunu teslim etmiş hâlde gördüler.

İmâm-ı Gazâlî hazretleri buyurdu ki:
“İnsanlar, üç kısımdır:
1-Gıda gibidirler. Herkese, her zaman lâzımdır.
2- İlâç gibidirler. İhtiyaç zamanında lâzım olurlar.
3- Hastalık gibidirler. Bunlara ihtiyaç olmaz. Fakat, kendileri insanlara musallat olurlar. Bunlardan kurtulmaya çalışmalıdır.”

¬ Çevre temizlenip, ağaçlandırılmalı.
¬ Özel yaya yolu yapılmalı.
¬ Şehre kamyon girişi önlenmeli,
¬ Kurşunsuz benzin kullanımı teşvik edilmeli.
¬ Raylı sistem ve bisiklet kullanımı teşvik edilmeli.
¬ Sanayi tesislerinde filtre sistemi yaygınlaştırılmalı.
¬ Binaların ısınma sistemleri gözden geçirilmeli.
¬ Kirli bölgelere otomobil girişi yasağı getirilmeli.
¬ Caddelerin genişliği evlerin yüksekliği ile aynı olmalı.
¬ Yeni üretilen otomobillere, katalitik konvektör takılması başlatılmalı ve eski araçların bakımları ihmal edilmemeli.
¬ Bir mahallede birbirini aşan yükseklikte bina yapılmamalı.