ŞİİR - ÇANAKKALE ŞEHİTLERİNE

Şu Boğaz Harbi Nedir? Var mı ki dünyada eşi? En kesif orduların yükleniyor dördü beşi,
Tepeden yol bularak geçmek için Marmara’ya Kaç donanmayla sarılmış ufacık bir karaya,
Eski Dünya, Yeni Dünya bütün akvam-ı beşer Kaynıyor kum gibi, Mahşer mi? Hakikat mahşer.
Çehreler başka, lisanlar, deriler rengarenk. Sade bir hadise var ortada : Vahşetler denk.
Kimi Hindu, kimi Yamyam, kimi bilmem ne bela. Hani, tâuna da zuldür bu rezil istilâ. . .
Kustu Mehmetçiğin aylarca durup karşısına; Döktü karnındaki esrarı hayasızcasına,
Bomba şimşekleri beyninden inip her siperin; Sönüyor göğsünün üstünde o aslan neferin.
Ölüm indirmede gökler, ölü püskürtmede yer O ne müthiş tipidir: Savrulur enkaz-ı beşer. . .
Kafa, göz, gövde, bacak, kol, çene, parmak, el, ayak, Boşanır sırtlara, vadilere, sağnak sağnak.
Veriyor yangını, durmuş da açık sinelere, Sürü halinde gezerken sayısız tayyare.
Ne çelik tabyalar ister, ne siner hasmından; Alınır kal’a mı göğsündeki kat kat iman?
Şühedâ gövdesi, bir baksana, dağlar, taşlar. O, rükû olmasa, dünyaya eğilmez başlar,
Vurulup tertemiz alnından, uzanmış yatıyor, Bir hilal uğruna, ya Rab, ne güneşler batıyor!
Ey, bu topraklar için toprağa düşmüş, asker! Gökten ecdâd inerek öpse o pâk alnı değer.
Tüllenen mağribi, akşamları sarsam yarana. Yine bir şey yapabildim diyemem hatırına.
Ey şehid oğlu şehid, isteme benden makber, Sana ağuşunu açmış duruyor Peygamber.
Mehmed Âkif Ersoy