Bir adam, karanlık ve fırtınalı bir gecede, yol kenarında araba bulmak için beklemektedir. Fırtına o kadar şiddetlidir ki, bir metre ilerisini zor görür. Birden, yanına yaklaşan bir otomobil farkeder, otomobil bizimkinin önünde durur durmaz adam kendini arabaya atar ve hemen kapıyı kapatır. Şoföre doğru döndüğü anda irkilir: Direksiyonda kimse yoktur! Araba yavaş yavaş hareket etmeye başlar. Adam şoktadır. O sırada ileride bir viraj görür. Duâ etmeye başlar... Viraja girmek üzereyken, direksiyonda bir elin belirdiğini ve arabanın virajı döndüğünü görür. Şok üstüne şok yaşamaktadır. Çıldırmak üzere iken, birkaç virajda da aynı el arabayı yönlendirir. Adam cesaretini toplamaya çalışır ve kendini arabadan dışarı atar. Bu kâbustan kurtulmuştur. En yakın kasabaya doğru yürümeye başlar. Kasabaya girdiğinde hâlâ o hâdisenin şokundadır.
Bir lokantaya girip, yemek yiyince kendine gelir. Başından geçenleri oradakilere anlatmaya başlar. Ortalığı bir sessizlik kaplar... Aradan bir saat kadar sonra, aynı lokantaya iki kişi girer. Girenlerden biri, bizim elemanı görür görmez yanındakine dönüp şöyle der :
"Bak Orhan! Biz iterken, arabaya binen adam buydu işte!..”

Astronomi âlimi ve Semerkand sultanıdır. İsmi Muhammed Taragay bin Muinüddin Şahruh’tur. Semerkand’da 22 Mart 1395’de doğdu. Sarayda iyi bir öğrenim gördü. Kur’ân-ı kerîmi ezberledi, Arabçayı öğrendi. Babası vefât edince, idâreyi ele aldı. Semerkand’ı kendine başşehir seçti. 38 sene hükümdarlık yaptı. 25 Ekim 1449’da öldürüldü ve dedesi Timur Hân’ın yanına defnedildi.
Dünya ilim târihinin zamanına kadar yetiştirdiği en büyük astronomi âlimi olarak şöhret yaptı. Bu sahada Uluğ Beyi dünyaya tanıtan, Semerkand’da 1420’de yaptırdığı rasathâne olmuştur. Burada yapılan araştırmalar 12 sene sürmüş, ayın ve yıldızların hareketlerini gösteren cedvellerin yer aldığı Uluğ Bey Zîc’i 1437’de tamamlanmıştır. İlme çok hizmet etmiştir.