Yûnus Emre hazretleri, tasavvuf ehli, Hak âşığı bir zâttır. Şiirleri, asırlar boyunca zevkle ve ibretle okunmuştur. Türbesi, Eskişehir’in Mihalıçcık ilçesine bağlı Yûnusemre köyündedir. Başka yerlerde de mezarı, (makâmı) olduğu bildirilmektedir.
1948 yılında, Ankara-Eskişehir demiryolu genişletilirken, Yûnus Emre hazretlerinin mezârı kaldırılmak istendi. Fakat bütün gayretlere rağmen buna muvaffak olunamadı. Hattâ bir defasında, döşenen rayların sökülüp 8-10 metre geriye atıldığı görüldü. Bunun üzerine, yakındaki tepenin üzerine nakledilmesi düşünüldü. Bu işi 5 kişilik bir hey’et tanzîm ediyordu. Başka kimsenin haberi yoktu. Hazırlıklar tamamlandı. Kimseye haber verilmeden, bu nakil işi gerçekleştirilecekti.
Sabahleyin mezarının yanına vardıklarında, 30 binden fazla insanın orada toplandıkları görüldü. Bu kimselerin nasıl haberi olduğu anlaşılamadı.
Yûnus Emre’nin kabri i’tinâ ile açıldı. 700 yıl geçtiği hâlde, bedeninin hiç çürümediği görüldü. Bir eli yüzünde, bir eli de kalbinin üzerinde rahat bir şekilde uzanmış, sanki uyuyordu. Mübârek bedeni oradan alınıp, tabuta konularak, 100 metre ilerdeki şimdiki mezârına nakledildi. İki kabir arasındaki 100 metrelik yol, ancak üç saatte alınabildi.

Anne, zannetme ki günler geçti de,
Değişti evvelki hissim gitgide...

Bir hırçın çocuğum, değişmez huyum,
Seneler geçse de, ben yine buyum.

Senden umuyorum teselli yine,
Bugün şefkatine, muhabbetine.

Zanneder misin ki, yok ihtiyacım?
Belki eskisinden daha muhtâcım...

Dünyanın tükenmez kederlerinden,
Kalbim kırılsa da böyle derinden.

Hayatım büsbütün ye'se kapılmaz,
Teselli bulurum sâyende biraz.

O derin sevgini hatırlarımda,
Her gece hıçkıran dudaklarımda,

Beni aldatmadı, sevdi dâima,
Gittikçe ruhumu saran bu humma.

Başka sevgilerden yâdigâr anne,
Sevmeyen sevenden bahtiyar anne.

Sorma ki, başımdan çok şey geçti mi?
Ah, eğer anlatsam sergüzeştimi,

Belki her zamandan fazla severken,
Bir lahza bahtiyar olayım derken,

Aşk, o bir masalmış, yalanmış meğer,
Seven bir kalp için, sığınacak yer,

Yalnız o kucakmış, yalnız o dizmiş,
Insanlar ne kadar merhametsizmiş...
Orhan Seyfi Orhon