Bursa’nın maneviyat büyüğü Somuncu Baba, tarlası olup da tohumu olmayan yoksul talebesine bir çuval buğday vererek; “Tarlanın yarısını kendin için, yarısını da benim için ek!” buyurur. Talebe sevinçle tarlanın yarısını kendi adına yarısını da hocası adına eker. Ekinlerin yetiştiği mevsimde, hocasıyla birlikte tarlaya gelirler. Talebeye âit kısımdaki ekinler gayet iyi ve gür yetişmiş, hocasınınki ise zayıf ve cılız kalmış. Somuncu Baba, iyi yetişen mahsulün kimin olduğunu sorar. Talebe de utancından “Sizin efendim.” der. Buna üzülen Somuncu Baba söylenir:

“Biz ahiretimizin mamur olması için duâ ediyorduk, demek ahiretimiz yerine dünyamız mamur olmaya başlamış, ücretimizi dünyada alıyor, ahiretimize bir şey bırakmıyoruz.” diye üzüntüsünü açıklayınca, talebesi gerçeği anlatmak zorunda kalır:

“Efendim, aslında iyi olan taraf bana, zayıf olan da size aittir. Utancımdan iyi olanın size âit olduğunu söyledim.”
Somuncu Baba’nın yüzünde tatlı bir tebessüm dolaşır:

“Şimdi oldu evlât. Ekinin gür tarafının bana âit olduğunu duyunca, ‘Dünyada alacağınızı aldınız ahirette isteyecek bir şeyiniz kalmadı.’ denecek olan servet sahiplerinden mi oluyorum yoksa diye endişe ettim!.”

Birinci Cihan Harbi’nden yaralı ve yorgun çıkan Türkiye’nin toprakları düşman kuvvetlerince paylaşılmıştır. İşte bu günlerde 28 Mart 1920’de, Gaziantep’in yiğit evlâdı Şahin Bey, Antep’e girmek isteyen koskoca Fransız ordusuna karşı çok az sayıdaki arkadaşları ile, silaha sarılıp dövüşürken şehit düştüler. O gün düşman askeri ancak Şahin Beyin cenazesine basarak Antep’e girdi. Antep’in yakın tarihimize şan veren savunma destanı da o gün başladı. Nice yiğit harman oldu. Dağlar seda verdi; yer gök inledi.

Koca yıl süren çetin boğuşmadan sonra, Fransız askeri gayrı Antep’te duramazdı. Antep müdafaası sonunda, 25 Aralık 1921’de Kale’ye ay yıldızlı bayrak yeniden çekildi.

Ve çok sürmedi. Türkiye Büyük Millet Meclisi’nde, Antep’e “Gazi” ünvanını veren kanun kabul edildi.