ŞİİR - BANA DEDEMİ ANLAT

Ablacığım, ne olursun, bana dedemi anlat!

Onu gören çok sevinir, hep gülermiş öyle mi?

O gelince neş’e gelir, bayram olurmuş hayat,

Sana “Nazlı’m, hiç üzülme, hep gül!” dermiş, öyle mi?

Dedeciğim bir taneydi, çok tatlıydı sözleri,

Sarılınca kucağına, Cennetteyim sanırdım...

Bir şey desem, sevgi ile ışıldardı gözleri,

O bakışı, o gülüşü nerde görsem tanırdım...

Ne şanslısın ablacığım, seni sever okşarmış,

Ele geçmez bir mutluluk, hayatında o varmış!

Diyorlar ki; o sevince, yüreğine koyarmış,

Bir daha da çıkarmazmış, ablacığım, öyle mi?

Kaç yıl oldu, gittiğinde ağlamıştı bulutlar,

Figan etti dönsün diye haber saldığım kuşlar,

Çok aradım, hep bekledim, kimse “gelir” demedi,

Kime sorsam, gözü yaşlı, sanırsın lâl olmuşlar...

Ablacığım beni görse dedem nasıl severdi?

Kucağına alır mıydı, kulağıma ne derdi?

Belki o da senin gibi beni koklar, öperdi,

O öpünce yanağında gül açarmış, öyle mi?

Kardeşlerin en güzeli, kardeşlerin en hası,

Sen üzülme, kederlenme, kıyamam hiç ablası,

Dedem seni benim gibi çok sevecek emin ol!

Yeter ki sen hayatında şiar eyle ihlası...

Dedeciğim, bil ki sana görmeden de aşığım,

Ben doğmadan yer açtığın kalbin oldu beşiğim,

Hayatımda sen ol benim kılavuzum, ışığım,

Seven kalbe ötelerden nur yağarmış, öyle mi?

Dedeciğim, her gün seni hasretle yâd ederiz,

Babam, annem, babaannem, Farukcuğum, hepimiz.

Kalbimize, ruhumuza eşsiz sevgini ören,

Bizi sana torun yapan Allaha hamd ederiz...

Hanefi Söztutan

Erkek : Kemaleddin - Kız : Nur - Yemek : Ezogelin çorbası, Fırında tavuk, Salata