Sanırdım gündüzdü onlarla gecem,

İçimde ümitti, dost bildiklerim.

Ne zaman yıkılıp yere düştüysem,

Bırakıp da gitti, dost bildiklerim.

Hepsi varken baharımda, yazımda;

Kışın bir burukluk kaldı ağzımda,

Seneler senesi oysa gözümde,

Cihana eşitti, dost bildiklerim.

Nerede o sözlere kandığım günler?

Her gülen yüzü dost sandığım günler,

Acıdan kahrolup yandığım günler,

Tâ canıma yetti, dost bildiklerim.

Meydana çıkalı asıl çehreler,

Aydınlanmaz oldu artık geceler,

Yalanlar tükendi, indi maskeler,

Birer birer bitti, dost bildiklerim.

Korkar oldum bana “dostum” diyenden,

Yoksa yok olandan, varsa yiyenden,

Ne onlardan eser kaldı ne benden,

Beni benden etti, dost bildiklerim.

Sanırdım gündüzdü onlarla gecem,

İçimde ümitti, dost bildiklerim.

Ne zaman yıkılıp yere düştüysem,

Bırakıp da gitti, dost bildiklerim.

Ümit Yaşar Oğuzcan

İkisinin de gördüğü doğrudur. Çok dikkatli bakıldığında, hem genç kadın hem de ihtiyar kadın olarak görülebiliyor. Daha da bulamadınızsa bir ipucu verelim: Gencin boynundaki çizgi, ihtiyarın ağzıdır.