MANZUM MENKIBE...................... TAŞ KESİLEN EKMEK

Bir cim­ri ka­dın var­mış,
Üç oğ­luy­la ya­şar­mış.

Uşak­lar, hiz­met­çi­ler,
Er­zak­la do­lu ki­ler.

Yan­da­ki vi­ra­ne­de,
Bir pe­ri­şan hâ­ne­de.

Baş­ka bir ai­le var,
Çok fa­kir za­val­lı­lar.

Hep­si de üşü­müş aç,
Bir tas çor­ba­ya muh­taç.

Bir an­ne ve üç ço­cuk,
Ha­va so­ğuk mu so­ğuk.

Fa­kir, zen­gi­ne var­mış,
Ka­pı­sın­da yal­var­mış:

“Ah ne olur efen­dim,
Lüt­fu­nu­za gü­ven­dim.

Bir di­lim ek­mek ve­rin,
Fa­ki­ri se­vin­di­rin.

Cim­ri ka­dın bu hâ­le,
Hiç al­dır­ma­mış bi­le:

“Hiç ek­me­ğim yok inan,
Ol­sa ver­mez mi in­san?

Ek­mek var­sa taş ol­sun,
Gö­zü­mü­ze yaş dol­sun.”

Fa­kir ka­dın üzül­müş,
Gö­zün­den yaş sü­zül­müş.

Ümit­siz, has­ta yi­ne,
Dön­müş yı­kık evi­ne.

Zen­gin ka­dın ba­ğır­mış,
Ço­cuk­la­rı ça­ğır­mış:

“Kı­zar­mış yağ­lı ek­mek,
Ho­şu­nu­za gi­der pek.

Söy­le­yin hiz­met­çi­ye,
Ke­sip koy­sun tep­si­ye!”
Bi­raz son­ra içe­ri,
Hiz­met­çi­ler­den bi­ri,

Da­lıp yıl­dı­rım gi­bi,
De­miş; “Aman Yâ ­Rab­bi!

Mut­fak­ta­ki ek­mek­ler,
Taş ol­muş bi­rer birer.”

“Bun­da ne var akıl­sız,
Ek­mek ba­yat­mış yal­nız.

Fı­rın­cı­ya koş, he­men,
Üç ek­mek al ye­ni­den.”

Üç ekmek alıp döner,
Ağırlaşır ekmekler.

“Ne ağır ek­mek­miş bu,
Ca­nım çık­tı doğ­ru­su.

Me­rak et­tim ba­ya­ğı,
Aç ba­ka­lım ka­pa­ğı.”

Açın­ca ya­vaş ya­vaş,
Ne gör­sün: Üç ta­ne taş.

Dur­mu­yor mu yan ya­na?
Bir çığ­lık­la di­va­na,

Yı­kıl­mış cim­ri ka­dın,
Saç­la­rı dar­ma­da­ğın.
Ak­şam ken­di­ne gel­miş,
Ve Al­laha yö­nel­miş.

Kal­bi do­lu en­di­şe,
Piş­man yap­tı­ğı işe.

“Rab­bim! Ba­ğış­la be­ni,
Gö­züm açıl­dı ye­ni.

Kö­tü yol­la­ra sap­tım,
Dün­ya ma­lı­na tap­tım.

Cim­ri­ye çık­tı adım,
Kim­se­ye acı­ma­dım.

Sa­bah ge­len fa­ki­re,
Ya­lan de­dim yok ye­re.

Şim­di gö­züm yaş do­lu,
Se­pet ise, taş do­lu.

Ha­ta et­tim bir ke­re,
İş­te ka­pa­nıp ye­re.

Ne­yim var­sa mal, pa­ra,
Al­sın, fa­kir fu­ka­ra.”

Du­âsı ka­bul ol­muş,
Eli açık kul ol­muş.

Ya­şa­mış nûr için­de,
Kal­bi hu­zur için­de.