Ş İ İ R.................. HALEP AĞLIYOR

Halep nerde, hani arşın?
Hele görün barbarlığı,
Mânâsı yok bir savaşın,
Semayı kaplar çığlığı!
 
Halep şehri açık müze,
Şimdi harap geldi göze,
Gökyüzünden yağar füze,
Anlamak zor alçaklığı!
 
Halep ağlar, Musul ağlar,
Kerkük mahzun yıkık bağlar,
Tarih viran küsmüş dağlar,
Kanla sulanmış toprağı!
 
Halep Konya, Halep bir Van,
Bunu böyle bilir cihan,
Şehit oldu binlerce can,
Halep Osmanlı Sancağı!
 

Ne ilâç var, ne yiyecek,
Ne bir damla su içecek,
Mezâlimi kim görecek,
Kalpler olmuş dert yumağı!
Kimi yavrusunu arar,
Kimi annesini sorar,
Yaraları kimler sarar,
Bulamazsın insanlığı!
 
Zulüm hep var, hiç bitmiyor,
Bir türlü çekip gitmiyor,
İfadeye güç yetmiyor,
Körüklüyor düşmanlığı!
 
Küfür tek millet demişler,
Ne de güzel söylemişler,
Bizi ikaz eylemişler,
Çağın ismi vahşet çağı!
 
Sözde “İslâm Dünyası”var,
Ne akıyor, ne de kokar,
Başlarını kuma sokar,
Onlarda gör korkaklığı!
  
Şehitlere Haktan rahmet,
Şehitlik de O’ndan nîmet,
Mükâfatı olsun Cennet;
Müminlerin son durağı!..

Ramazan Çetin-Konya (2016)

D. CEVAP : Hepsi aynıdır.

GÜNÜN TARİHİ..........İZMİR’İN KURTULUŞU

Yu­na­nis­tan, İngiliz­le­ri­n teş­vi­ki ile 15 Ma­yıs 1919’da İz­mir’i iş­gal edip, An­ka­ra’ya ka­dar yak­laş­tı. Bu ta­rih­ten son­ra, yur­dun her kö­şe­sin­de teş­ki­lât­lar ku­ru­la­rak, düş­ma­na kar­şı mü­ca­de­le­ye baş­lan­dı. 3 yıl 3 ay 25 gün sü­ren acı­lı gün­ler­den son­ra, 26 Ağus­tos’ta baş­la­yan Bü­yük Ta­ar­ruz so­nun­da 9 Ey­lül 1922 sa­ba­hı, Fah­ret­tin (Al­tay) Paşa­nın ko­mu­ta­sın­da­ki Türk sü­va­ri­le­ri şeh­re gir­dik­le­ri za­man İz­mir’i ate­şe ve­ril­miş, ya­nar hâl­de bul­du­lar. İz­mir­li­ler, yi­ne de se­vinç­liy­di. Çün­kü düş­man iş­ga­lin­den kur­tul­muş­lar­dı. Yu­nan­lı­la­rın bir kıs­mı bul­duk­la­rı ge­mi­ler­le Yu­na­nis­ta­n’a dö­ner­ken, ço­ğu da Ege De­ni­zi’nde bo­ğul­du.