TARİH.......... İSTANBUL’UN FETHİ (1)

566 sene önce bugünlerde İstanbul önünde Osmanlı ordusu en belirsiz günleri yaşıyordu. Kuşatma 50 güne yaklaştığı hâlde kale düşürülememişti. Papalığın hazırlatmış olduğu bir Haçlı Donanmasının İstanbul’a doğru yola çıktığını ve kuşatma kaldırılmazsa, Macar ordusunun da harekete geçmeye kararlı olduğunu söylemişlerdi.
Bunun üzerine Osmanlı savaş meclisi son defa toplandı. Savaşa devam kararı alındı. Pâdişah, Veliyyüddin oğlu Ahmed Paşa’yı Akşemseddin’e göndererek: “Kaleyi fethetmek ve hasma zafer bulmak ihtimali var mıdır?” diye sordurdu. 
Akşemseddin hazretleri uzun bir murakabeden sonra fetih gününü tayin ederek şu müjdeyi verdi:
“Ol gün subh-ı sadıkda tam bir ihlas ve himmetle falan yerden hisara yürüyüş ola. İzn-i Hüda ile zafer kapısı açılıp surun içi ezan sedaları ile dola...”
Bu haber Sultan Mehmed’in endişelerini giderdi. İstanbul surlarının mühim bir kısmı yıkılmış vaziyettedir. Rumların yıkılan yerleri kapatamamaları için Sultan Mehmed, geceleri dahi top atışını devam ettirmektedir. Genç pâdişah atına binerek surlar boyunca birlikleri dolaşıyor, görevlilere gerekli tembihlerde bulunuyordu.
Pâdişahın emrindeki merkez kuvvetlerin sağ kanadına Sadrazam Halil Paşa, sol kanadına ise, Saruca ve Sadi Paşalar komuta edeceklerdi. Hücum kolları biner kişilik gruplara ayrılmıştı. Orduda bulunan âlimler ve şeyhler ise hücum esnasında cepheyi gezerek askerleri gayrete getireceklerdi.
Sultan Mehmed, ordu ve donanmanın büyük küçük bütün komutanlarını topladı son konuşmasını yaptı:
“Paşalarım, beylerim, ağalarım, bugünkü savaşta silah arkadaşlarım! Benim esas gâyem, zaferle neticelenecek hücum vesilesiyle ebedî şan ve şerefin sizleri beklediğini hatırlatmaktır. Bugün size, son derece kalabalık, büyük bir şehri hediye ediyorum. Bu eski Romalıların payitahtı olup güzellik, zenginlik ve şerefin doruğuna vasıl olmuş ve âdeta dünyanın merkezi olmuş bir şehirdir. Bunu size bahşediyorum.     (Devamı yarın)