MENKIBE.......... ESHÂB-I KİRÂMIN ÜSTÜNLÜĞÜ

Yermük Harbinde, Eshab-ı kirâm birçok şehîd verdi ve birçoğu da gâzi oldu. Şehâdet şerbeti içerken bile birbirlerine ne kadar bağlı olduklarını, birbirlerini ne kadar sevdiklerini gösterdiler.
Eshâb-ı kirâmdan Hazret-i Huzeyfe (radıyallahü anh) anlatıyor:
“Yermük Muharebesinde idi. Çarpışma şiddetli geçmişti ve mızrak darbeleri ile yaralanan Müslümanlar düştükleri kızgın kumların üzerinde can veriyorlardı. Bu arada ben de, güç belâ kendimi toparlayarak, amcamın oğlunu aramaya başladım... Son anlarını yaşayan yaralıların arasında biraz dolaştıktan sonra, nihayet aradığımı buldum. Fakat ne çâre!.. Bir kan seli içinde yatan amcamın oğlu, göz işâretleri ile bile zor konuşabiliyordu. Dudakları hararetten âdeta kavrulmuştu.
Daha evvel hazırladığım su kırbasının ağzını açtım suyu kendisine doğru uzatırken, biraz ötedeki yaralıların arasından İkrime'nin (radıyallahü anh) sesi duyuldu: “Su! su!..” diyordu...
Amcamın oğlu Hâris (radıyallahü anh) bu feryadı duyar duymaz göz ve kaş işâretiyle suyu hemen İkrime'ye götürmemi istedi. Kızgın kumların üzerinde yatan şehîdlerin aralarından koşa koşa İkrime'ye yetiştim ve hemen kırbamı kendisine uzattım. İkrime elini kırbaya uzatırken Iyaş'ın (radıyallahü anh) iniltisi duyuldu: “Allah rızâsı için bir damla su!..”
Bu feryadı duyan İkrime, elini hemen geri çekerek suyu Iyaş'a (radıyallahü anh) götürmemi işâret etti. Suyu o da içmedi. Ben kırbayı alarak şehîdlerin arasından dolaşa dolaşa Iyaş'a yetiştiğim zaman kendisinin son nefesinde Kelime-i şehâdeti söylediğini duydum... Benim getirdiğim suyu gördü. Fakat vakit kalmamıştı... Başladığı Kelime-i şehâdeti ancak bitirebildi...
Derhal geri döndüm, koşa koşa İkrime'nin (radıyallahü anh) yanına geldim. Kırbayı uzatırken bir de ne göreyim! Onun da şehîd olduğunu müşahede ettim. Bâri dedim, amcamın oğlu Hâris'e (radıyallahü anh) yetiştireyim. Koşa koşa ona geldim. Ne çâre ki o da ateş gibi kumların üzerinde kavrula kavrula rûhunu teslim edip, şehîd olmuştu...”