SOHBET.............. MÜNÂKAŞA ETMEMELİ

Münakaşa; kendisinin akıl, fazîlet ve ilimde üstünlüğünü ispata çalışmaktır. Münâkaşa, karşıdaki insana; “Sen bilmezsin, ben bilirim.” demektir. Bu ise kendisini karşısındakinden üstün görmektir ve kibirdir. Münâkaşa, dostların azalmasına, hasımların çoğalmasına sebep olur. Öfkenin, münâkaşanın ve inadın hâlledeceği hiçbir şey yoktur. Her şeye itiraz eden ve münakaşayı huy edinen kimsenin kendisi de çevresi de huzursuz olur. Sert ve kavgacı olmak, münâkaşayı huy edinmek, mürüvvete uygun değildir. Münâkaşa, dostun dostluğunu azaltır, düşmanın düşmanlığını artırır. İyi bir Müslüman, münâkaşa etmez! Herkesle iyi geçinir! Allahtan korkar! Sabreder, affeder. Her geçimsizlikte, her sıkıntıda, hep kendini haklı bulmak yerine, gerçekten hatâlı ise hatâsını kabul eder ve özür diler. Bir kalbi incitmekten korkar!
Evliyâdan bir zât buyurdu ki; “Bir kimsenin Allahü teâlânın sevdiği bir kulu olduğu; tatlı dili, güzel ahlâkı, güler yüzü, cömertliği, münâkaşa etmemesi, özürleri kabul etmesi ve herkese merhamet etmesi ile anlaşılır.” 
Haklı olduğu hâlde tartışmayı terk etmek, haksız olduğu hâlde, tartışmayı terk etmekten daha zordur. Bu bakımdan haklı olduğu hâlde münâkaşayı terk etmek daha çok sevaptır.
Hadis-i şerîflerde buyuruldu ki:
“Münâkaşa etmeyen, kimseyi incitmeyen kimse Cennete girer.”                    [Tirmizi]
“Haklı iken, münâkaşayı terk edene, Cennetin ortasında bir köşk verilir.”            [Taberani]
Âlim ve evliyâ bir zâtın nasihati şöyledir:
“Allahü teâlâyı unutma! Yumuşak, saygılı ve edepli ol! Münakaşa etme! Dostla da düşmanla da iyi geçin! Mütevâzı ol! Sevilen insan ol! Kimsenin kalbini kırma! Kimsenin canını yakma! Kızarak, suçlayarak, hakâret ederek, kibirli ve kendini beğenerek konuşma! Duâ al, bedduâ alma! Gönül yap, gönül yıkma! Üçbeş günlük ömrünü böyle geçir!..”
Büyüklerimiz hiç kimsenin yüzüne karşı hatâsını söylememişler. Karşıdaki kırılmasın diye ortaya söylemişler, misallerle anlatmışlar.
Salim Köklü 14.03.2021 TÜRKİYE GAZETESİ